Gerçek söylenişi ve yazılışı elbette ”Ağabey” de, o bana çok resmi gelir.
İçinde ağalık ve beylik olduğu çok samimi bulmam sözcüğü.
Ama ”Abi” diye söylenişi yok mu ?
Onu çok severim işte.
Hiç tanımadığım,hatta bir kez daha göremeyeceğim birinden duyduğumda bile…
”Abi” sıcacıktır,güven vericidir.
Hayatım boyunca öyle çok kardeşim oldu ki bana gönüllü olarak ”Abi” deyen, o yüzden bu sıfatı  rütbe sayarım.
Hele bir de sonuna ”M” eklenip ”Abim” olunca madalyam diyerek göğüsüme takarım.
Yumuşak ”G” si yutulup ”Abicim” olanı takmam mı peki?
Onu da Abimgillerden sayar,gölüme takarım.
Ben tek çocuğum;o yüzden Abi,Abla,Kardeş kavramlarını pek bilmem.
Kardeşlerimi kendim seçer,onların sayesinde önce ”Abi”,sonra da ”Abim” olurum.
Ya da kardeşlerim beni seçerler, Abileri-Abimleri-Abicimleri  olurum.
Dün yine  bir madalya daha takıldı göğüsüme,bilmem kaçıncı kez bir güzel insanın daha ”Abim”i oldum.
Her ne kadar,kardeş sözcüğü  karındaştan türemiş, dolayısı ile bir kan bağını simgeliyor olsa da bende ki tezahürü o kan bağını ruh bağına çevirecek kadar güçlü oluyor işte…
Kolay değildir bu rütbeleri, madalyaları taşımak; iyi bilim.
Büyük sorumluluk yüklerler kendileri ile payelendirilene.
Herkes kaldıramaz.
Altında ezilenleri çok gördü bu gözler.
Bu kadar yıl yaşadım; zaman içerisinde rütbe-i tenzillerimde oldu muhakkak, benim rütbe-i iadelerim de…
Ama olsun; bana kalanlar yeterler ”Şu dünya da benim de keyif aldığım bir şeyler oldu” demem için.
Ha;
Bir de ”Hocam” var ki,onu doğrudan yüreğime takarlar layık bulanlarım, onurla taşıyayım diye.
Olur A ;  belki bir-iki kişi şimdi durup dururken benim bu manevi madalyalara neden taktığımı, üstüne bir de  oturup yazısını yazdığımı merak ederler.
Onu da söyleyeyim;
Bunca sıkıntı içerisinde yeni madalyamla dün  çok mutlu oldum.
Sizinle de paylaşmak istedim
Hepsi bu….