Aslında hepimiz birer oyucuyuz,

Sahnesi yeryüzü olan.

Sadece repliklerimiz farklı

Biraz da dekorumuz.

Kimi zaman rol çalsak da birbirimizden

Ezberi unutup, tuluat yapsak da,

Suflöre baksak da hatırlatsın diye,

Zaman zaman dolduruşlara gelip makyajımızı abartsak da,

Oyun aynı oyun.

Karaktere girip bir türlü çıkmasak da,

Seyirci koltuklarını dolduramasak da,

Alkışı kar sayıp aç kalsak tda,

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Bazen komedya,

Bazen trajedi,

Bazen epik,

Bazen trajikomik

Ama mutlak alternatif sonlu oyunlarımız

Finalimiz seçenekli.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

İlk oyun çocuk oyunudur

Gençlik doğaçlama ile geçer

Olgunluk ille de dram. Kuralı, üç birlik.

Yaşlılık; monodram

Komedi ise hepsinin arasına serpiştirilmiştir

En çok üç, bilemedin beş perde.

Romantik tiyatro da yaparız elbet ara ara

Panayır tiyatrosuna döndürmezsek ne ala.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Kavuklu oluruz, bir de Pişekar

Oyun boyu koşuşup dururuz sahne de.

Ses getirsin diye.

Genelikle de Reinhardt tiyatrosu yapmak zorunda kalırız

Bildiğimiz Kabare oynarız yani

Operet koyanlarımız da vardır o sahneye

Konuşurken şarkı söyleriz, şarkı söylerken konuşarak.

Düğün ya da davul’da tokmak da oluruz

Hamlet’te kurukafa da.

Boşuna değildir simgenin biri ağlarken diğeri gülen yüzü.

Bu sahnenin perdesi bilinmez ne zaman açılır,

Ve ne zaman kapanır.

Ne zaman ‘Perde’ der yönetmen.

Ama şunu çok iyi biliriz ki

Hepimizin metin yazarı aynı.

Aslında hepimiz birer oyuncuyuz.

Sahnesi yeryüzü olan…

Yazarından Yönetmenine Oyuncusundan Suflörüne tüm sanatçı dostlarımın ve tiyatro gönüllülerinin günlerini kutluyor, sanatları karşısında saygıyla eğiliyorum…